ഇല്ലിക്കാടുകൾ അടക്കം പറഞ്ഞു

ഇവിടെയാണു നാഗങ്ങൾ

ഫണം വിടർത്തിയാടുന്നതെന്ന്

പരിവ്രാജകൻ കാറ്റ് രഹസ്യം മൊഴിഞ്ഞു

കരിയിലകൾക്കിടയിൽ

സീൽക്കാരശബ്ദങ്ങൾ ഒളിച്ചിരിപ്പുണ്ടെന്ന്

നെഞ്ചു തല്ലി കാളിന്ദി കരഞ്ഞു

നീലിച്ച ജലത്തിൽ കുളിച്ചു കുളിച്ച്

കൃഷ്ണശിലകൾ കറുത്തു പോയെന്ന്

ആരും കേട്ടില്ല.. ആരുമറിഞ്ഞില്ല

മുത്തശ്ശി പറഞ്ഞു കൊണ്ടേയിരുന്നു,

നാഗങ്ങൾക്കായിരം ശിരസ്സാണ്

ശിരസ്സിൽ മാണിക്യപ്രഭയുണ്ട്

കാന്തികപ്രഭ വിഴുങ്ങിയവൾ പൊഴിച്ചിട്ട

 രണ്ടു മുഴം നീളമുള്ള പടം 

അഞ്ചാം ദിവസം കണ്ടെടുക്കുമ്പോൾ

ഗോകുലം മുഴുവൻ സാക്ഷി പറഞ്ഞു,

നാഗങ്ങൾക്കെട്ടു തലയാണ്

......എട്ടു തലയാണ്

നീ... ഇര

 പേരു മറന്നവൾ

ഊരു വിലക്കിയവൾ

വാക്കു രാകി മൂർച്ച കൂട്ടിയവരാൽ

ഹൃദയം തേഞ്ഞുതീർന്നവൾ

മൗനം ധരിച്ച് നഗ്നയാക്കപ്പെട്ടവൾ

ഒരോ പകലിലും മരിച്ച്,

ഈർച്ചവാൾ മുറിവ് പോലെ

ഇടതടവില്ലാതെ മുറിഞ്ഞ നിദ്രകളിലെ

കനവുകളിൽ

പിഞ്ചിളം നൈർമല്യത്തോടെ 

സ്വയംഭൂവായി,

പിന്നെ മിഴിത്തുമ്പു ചോർന്ന

പാഴ്കിനാവിനെ ഓർത്തു 

വിതുമ്പാൻ പോലും മറന്നവൾ

എന്നോ തറച്ച മുള്ളിനാൽ

എന്നും മുറിപ്പെട്ടും

കൺചില്ലു പാകിയ വഴികളിൽ

രക്തം ചിന്തി നടന്നും

മിഴിമൂടിയ നീതിവിരലിൻ മുന്നിൽ

പലവട്ടം വേഴ്ചപ്പെട്ടു നിൽപ്പവൾ നീ - ഇര

മിഴിക്കല്ലെറിയുന്നവർ 

ചുണ്ടുകളിലൊളിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്

അന്ന് ഉമിനീരിനൊപ്പം

അവർ വിഴുങ്ങിയ നിൻ്റെ പേർ

ഊരിയെറിയെപ്പെട്ട ചേലയ്ക്കൊപ്പമുണ്ട്

അവർ കീറി കാറ്റിൽ പറത്തിയ നിൻ്റെയിടം

ചലിക്കുന്ന ജഡത്തെ 

കീറിമുറിച്ചുള്ള പ്രേതവിചാരണയിൽ, പക്ഷെ

അവർക്കും കണ്ടെടുക്കാനായില്ല,

നീ തിരയുന്ന സത്വം

ദു:ഖം

 ആഴത്തിലൊരു കുഴിയെടുത്ത്

അതിലിട്ടു മൂടി

കല്ലും മണ്ണും നിറച്ച്

പിന്നെ മുകളിലൊരു തോട്ടവുമുണ്ടാക്കി

ഒളിപ്പിച്ച് വച്ചിട്ടുണ്ട്

നിൻ്റെ നീർത്തുള്ളികൾ നീട്ടി

അതിനെ

തൊട്ടുവിളിക്കരുത് മേഘമേ

ഉണർന്നാൽ നിന്നോടൊത്തൊരു

പ്രവാഹമാകാനുതകുന്ന ഒന്ന്

ആഴങ്ങളിലുറങ്ങുന്നുണ്ട്

സ്മാരകശിലകൾക്കു പകരം

ഉറയാത്ത മണ്ണിൽ

പൂന്തോട്ടമുണ്ടാക്കിയത്

ഒന്നും മറയ്ക്കാനല്ല,

പൂക്കൾക്കൊപ്പം ചിരിക്കാനാണ്

നിറഞ്ഞു ചിരിക്കാൻ

മൗനത്തിൻ്റെ പരിഭാഷകൾ

 മൗനം..

മന്ദമായൊഴുകുന്ന

മുകൾപ്പരപ്പിൻ്റെ ശാന്തത

ചെളിയുമഴുക്കും വഹിക്കുന്ന

അഗാധതകളിലെ അടിയൊഴുക്ക്

വൻകരയെ രണ്ടായ്പ്പിളർന്ന്

നടുവിലൂടൊഴുകുന്ന പ്രവാഹം

മൗനം..

മുദ്രിതമൊരു പൂവിനെ

തൊട്ടുണർത്താൻ കൊതിക്കുന്ന

ശലഭഹൃത്തിൻ്റെ ചിറകടി

ഉള്ളിലുറങ്ങിയുറഞ്ഞു പോയ,

മധുപനുണ്ണാത്ത പൂന്തേൻ

ചേക്കേറാൻ ചില്ല തേടുന്ന

കിളിക്കണ്ണിലെ 

അന്തിച്ചോപ്പ്

പറയാവാക്കിൻ സമുദ്രത്തിലെ

മുങ്ങിമരണം

മൗനം...

ഒരു ദർഭമുനയുടെ മൂർച്ച കാക്കുന്ന

വാക്മീകത്തണുപ്പ്.

കൊടിമരം മുറിഞ്ഞ്

ദിശയറിയാതൊഴുകുന്ന തോണി.

എരിഞ്ഞു തീരുന്ന 

ഇരു മെഴുതിരികളുടെ

ഒന്നു ചേരാൻ മടിക്കുന്ന വെളിച്ചം

കൊട്ടിയടച്ച മിഴിപ്പോളകളെ മുട്ടിവിളിച്ച്

മറുപടി കിട്ടാതെ മടങ്ങുന്ന

കണ്ണുനീർ

ഒരേ കടൽ.. രണ്ടു കാഴ്ചകൾ

 ഒരു ബാലകൗതുകം കടൽ കാണുന്നു

പൊരിനുരകൾ,

നൗകകൾ,

അകലെ കുട്ടിക്കരണം മറിയുന്ന

ഡോൾഫിനുകൾ.....

കുഞ്ഞു കൺകൾ മിഴിയുന്നു

തൊട്ടു പിന്നിലായ് - കണ്ടൂ കടൽ

‘ഒരു പൊതിക്കടല.. ഒരു രൂപ‘ എന്ന പാട്ടു മറന്ന്

കണ്മുന്നിലെ കുഞ്ഞുമാലാഖയുടെ

ഉടുപ്പലുക്കുകളും 

വെണ്ണക്കാലുകളിലെ 

സ്വർണ്ണക്കൊലുസുകളും കണ്ട്

സ്വയം മറന്ന്

മറ്റൊരു ഇളംകുതൂഹലം

കടൽഹൃദയത്തിലൊരു തിരമറിച്ചിൽ

ഓടിച്ചെന്നൊരാശ്വസിപ്പിക്കൽ

ഒരേ കടലിൽ നനഞ്ഞ് നാലുകുഞ്ഞു കാലുകൾ

കൊലുസിട്ടിരുപാദങ്ങൾ പുറകിലോട്ട്

‘എൻ്റെ കടല... എൻ്റെ കടല..‘ എന്നു കരഞ്ഞ്

തിരക്കൈകുസൃതികൾ കൈക്കലാക്കിയ

കടലപ്പൊതിക്കു പുറകേ

ചെളി പുരണ്ടിരുപാദങ്ങൾ മുൻപിലോട്ട്

മുൻപോട്ടോടുന്നവൾ കടല മാത്രം കാണുന്നു

കടലോ, അവളെ മാത്രം കാണുന്നു

ഒരാലിംഗനത്തോടെ

അവളുടെ കടല മുഴുവൻ

കടൽ വിലയ്ക്കു വാങ്ങുന്നു

നീരോർമ്മകൾ

 ഞാനും നീയുമെന്ന ഇരുഭൂഖണ്ഡങ്ങളുടെ

അതിർവരമ്പിൽ

ഒരു മരം നിൽപ്പുണ്ട്

എൻ്റേയും നിൻ്റേയും 

ജീവജലം നുകർന്ന് ചുവന്ന

പൂക്കളുണ്ടായിരുന്ന ഒരു മരം

മരത്തിനൊരു പേരുണ്ടായിരുന്നു

അതിലെ പഴങ്ങളോളം മധുരമുള്ളൊരു പേർ

നിനക്കുമെനിക്കും

പിന്നെ മരത്തിൽ ചേക്കയിരുന്ന

കിളികൾക്കും മാത്രമറിയുന്ന പേർ

പൂക്കളും കായ്കളും പൊഴിഞ്ഞ 

മരത്തിൽ നിന്ന്   കിളികളും

നീർ വറ്റിവരണ്ട 

നമ്മുടെ നാവിൽ നിന്ന് മൊഴികളും

പറന്നു പോയ്

വേനലറുതി കായുന്ന മരത്തിൻ്റെ

വേരുകളിപ്പോൾ

ഒരു പേരിൻ്റെ

നീരോർമ്മകൾ തിരയുന്നു 

കടലാഴങ്ങളിലെ ചുംബനം

 കടൽ കടക്കാതെ

കര വാണവർക്കും

കരയറിയാതെ

കടൽ വാഴുന്നവർക്കുമിടയിൽ

കരയുടേയും കടലിൻ്റേയും 

കരളറിഞ്ഞ ചിലരുണ്ട്

അവരാണു മൽസ്യകന്യകമാർ

കടൽ അവരെ 

മൗനമായി പ്രണയിക്കാറുണ്ട്

കരയവരെ കിനാവ് കാണാറുണ്ട്

മിഴിച്ചുഴിക്കുള്ളിൽ

കടൽ അവരെ 

ഒളിച്ചു വയ്ക്കുന്നു

കരയുടെ ഉണർച്ചകളിൽ അവർ

മറഞ്ഞു പോകുന്നു

കടലും കരയുമുറങ്ങുന്ന

നിലാവുള്ള രാത്രികളിലവർ

തീരത്തെ പാറക്കെട്ടുകളിൽ

ഇളവേൽക്കാനെത്തുന്നു

നിലാവിനൊപ്പം പിന്നീട്

അവരും മായുന്നു

വിരഹവേളകളിൽ ചില പാറകൾക്ക്

ചെകിളച്ചിറകു വിരിയുന്നു

കടലറിയാതെ കരയറിയാതെ

ആഴങ്ങളിലേക്ക് പറന്നെത്തി അവ

മൽസ്യകന്യകമാരുടെ 

ചുംബനമണിയുന്നു

xxxxxxxxxxxx

ഗന്ധർവ്വഗീതികളിൽ മാത്രമേ

പിന്നീടവർ

രേഖപ്പെട്ടിട്ടുള്ളൂ

ഓർമ്മത്തണ്ട്

 അദൃശ്യമൊരച്ചു തണ്ടിനു ചുറ്റും

കറങ്ങുന്നു ഭൂമി

ദിനരാത്രങ്ങൾ മാറുന്നതും

വസന്തം വിരിച്ചും ഹിമം മൂടിയും

ഋതുഭേദങ്ങൾ മറയുന്നതും

ഫലകങ്ങൾ തെന്നിയിളകുന്നതുമറിയാതെ

നെഞ്ചുരുൾ പൊട്ടി

മാർ ചുരത്തും പ്രളയത്തിലടിമുടി നനഞ്ഞ്

ഒരു കുഞ്ഞോർമ്മത്തണ്ടിനു ചുറ്റും

കറങ്ങുകയാണു ഭൂമി

അവസാനവളവിൽ നടന്നു മറഞ്ഞയാൾ

 

വല്ലാതെ വൈകിയെന്ന് വെപ്രാളപ്പെട്ട്

വഴി തെറ്റി വന്നെത്തിയൊരു പഥികൻ

തീവണ്ടിത്താവളം തിരക്കി

പാതയറ്റത്തെ 

വളവു തിരിഞ്ഞു പോയതിനു

ശേഷമാണു

അവസാനത്തെ തീവണ്ടി

കടന്നു പോയത്

അയാളതിൽ കയറിയിട്ടുണ്ടായിരിക്കണം

അസ്തമയചെഞ്ചായം വീണു ചുവന്ന

പാളങ്ങളിലൂടെ

കടന്നു പോകുന്ന വണ്ടിയുടെ 

താളത്തിലിളകി അയാൾ

ലക്ഷ്യത്തിലേക്ക് 

ആശ്വാസത്തോടെ നീങ്ങുന്നുണ്ടായിരിക്കണം

പാതയോരത്തെ ചാരുബെഞ്ചിൽ

മറന്നു വച്ച ഊന്നുവടിയിവിടെ

അയാളെ കാത്തിരിപ്പുണ്ട്

എടുക്കാൻ മറന്ന തോൾമാറാപ്പിലെ

മുക്കാലും ചത്ത കിളികൾ, പക്ഷെ

സ്വതന്ത്രരായി

ഇതാ ആകാശം മുഴുവൻ 

നിറഞ്ഞു പറക്കുന്നു

പിതൃക്കളെത്തേടി

 മുങ്ങിനിവരുമ്പോൾ

ഒഴുകാൻ മടിച്ച് 

കാൽ  തൊട്ടു വിളിക്കുന്നു,

ഒരു ദർഭമുന

കിനിഞ്ഞിറിങ്ങിയ

ഒരു തുള്ളി നിണത്തെ

തർപ്പണം ചെയ്യിച്ച്

പിതൃക്കളെത്തേടി

യാത്ര

മണലിലൂടെ

ചെളിയിലൂടെ 

പുഴയിലൂടെ

ഒഴുകിയൊഴുകി

വളർന്ന് വളർന്ന്

കരയാകെ നിറഞ്ഞ്

ഏഴുകടലും കവിഞ്ഞ്....

പൂർണ്ണത

 നീ സൂര്യൻ

ഞാൻ പ്രഭ

നാമൊന്നായ് തെളിയുന്ന പകൽ

നീ നിറം

ഞാൻ മണം

നമ്മിനാലൊരു വസന്തം

നീ നദി

ഞാൻ കാറ്റ്

നമുക്കുള്ളിലൊരേ പ്രവാഹം

നീ സ്വേദം

ഞാൻ ലവണം

ആലയിരമ്പുമൊരേ കടൽ നാം

നീ നിശ

ഞാൻ നിദ്ര

നാമുറങ്ങുന്നൊരു കനവിൽ

നീ സത്യം

ഞാൻ പൊരുൾ

നാം ചേരുന്നൊരു പൂർണ്ണത

കുശലാനന്തരം

 അക്കാട്ടിലുണ്ടാമരം

അരികത്തായുണ്ടീമരം

ഒരു പുലർകാലത്ത്

ആ മരം ഈ മരത്തോട്

’ആഹാ! രാവിലെയുണർന്നെണീറ്റോ?’

‘കോരിച്ചൊരിയുന്ന മഴയല്ലാർന്നോ

പൊഴിഞ്ഞയില തളിർക്കുന്നേയുള്ളൂ

മഴ ചോർന്നു മൊത്തം നനഞ്ഞു പോയി

ആകെ തണുത്തു വിറയ്ക്കുന്നു ഞാൻ‘

‘പുതയ്ക്കുവാനൊന്നുമില്ലാരുന്നോ?‘

‘തൂവൽപ്പുതപ്പു കുതിർന്നു പോയി’

‘കുഞ്ഞുങ്ങൾക്കുറങ്ങാൻ പറ്റിയാർന്നോ?‘

‘ഇലയുള്ള ചില്ലകളിലുറക്കമാണ്

ഉണർന്നാൽ ചെവിതല കേൾപ്പിക്കില്ല‘

‘ഇന്നലെയത്താഴമെന്തുണ്ടാർന്നു?‘

’അരിമണിയൊന്നും കിട്ടിയില്ല

ഇലതിന്നും പുഴുവൽപ്പം ഒത്തു കിട്ടി’

‘എന്തേ എന്നോടൊന്നു ചോദിക്കാഞ്ഞേ‘

‘അവിടേയും കുഞ്ഞുങ്ങളൊരുപാടില്ലേ

അതുകൊണ്ടു ചോദിക്കാൻ തോന്നിയില്ല‘

’പ്രാതലിനു കുഞ്ഞുങ്ങളെന്തു തിന്നും?‘

‘പഴംപുഴു ഇത്തിരി ബാക്കിയുണ്ട്‘

അയ്യോ ഞാനൊരുപിടി അരി കൊണ്ടരാം’

പെട്ടെന്നൊരു വെടിയൊച്ച കേട്ടു

പറന്നകലുന്ന മൊഴികളെ നോക്കി 

ആ മരവും

വീണു ചിതറിയൊരു കുഞ്ഞുവാക്കു നോക്കി

ഈ മരവും

പിന്നെ നിശബ്ദരായ് നിന്ന്

കണ്ണീർ പെയ്തു

ഒരേനുകക്കാളകൾ/ മരമടി

 കിടമൽസരം നമുക്കിടയിലെന്തിനു സഖേ

ഓടുവതെന്നതേ നമ്മൾ മതം

ഉഴവുചാലോ കൊടും ടാറിൻ കാഠിന്യമോ

ഇഴവേർപ്പെടുത്താതിരിക്കൽ ഭേദം

ലക്ഷ്യത്തിലൊന്നാമതെത്തും  വരെയോട്ട-

ക്കാരൻ്റെ താഢനം നമുക്കു യോഗം

ഇടംകയ്യനെങ്കിൽ നിൻ പുറമേറെ പൊളിയുന്നു

വലംകയ്യനാലെയെൻ പുറവും

ഏറ്റക്കുറവുകൾ മാറിമറിയുമ്പോൾ

ഊറ്റത്താൽ താപത്താലെന്തു നേട്ടം

ആർ തെളിക്കുന്നുവെന്നാകിലും തോൽചാട്ട-

വാറിന്നടി തോൽ പൊളിച്ചിടുമ്പോൾ

പടുമൽസരം നമുക്കിടയിൽ വേണ്ടാ സഖേ

പായുകയെന്നതേ നമ്മൾ ധർമ്മം

വമ്പു നാം ചിന്തിച്ചിരുന്നു, തീറ്റിച്ചേറെ

കൊമ്പരായ് നമ്മെ പാലിക്കുമ്പൊഴും

മഞ്ഞളരിപ്പൊടിയാലേയലങ്കരി-

ച്ചിളനീരഭിഷേകം ചെയ്യുമ്പൊഴും

മരമടിത്താളത്തിനനുതാളമൊപ്പിച്ചു

കുളമ്പടിയാൽ ചുവടു വയ്ക്കുമ്പൊഴും

നുകമൊന്നു മുതുകിൽ ചേർത്തു കെട്ടേ, രത്ന-

മകുടമതെന്നോർത്തു ചീർക്കുമ്പൊഴും

ഓർത്തില്ല, തുടിതാളം മുറുകുന്ന നേരത്ത്

ചാട്ടവാർ മുതുകിൽ പുളയുമെന്ന്

പാർത്തില്ല പോറ്റിയ കയ്യാലെ തന്നെ

പുറം തൊലി തല്ലിപ്പൊളിക്കുമെന്ന്

ഒന്നാമെതെത്തുവാനവർ പൊരുതേ ലക്ഷ്യ-

മെന്തെന്നറിയാതെ നമ്മൾ പായേ

വാമഭാഗേ നീയുണ്ടെന്നതെന്നാശ്വാസം

വലതുവശം ഞാൻ നിനക്കാശ്വാസം

ഓടിത്തളരുമ്പോൾ നിമിയിട തല ചായ്ക്കാൻ

നിൻ്റെ തോളൊന്നു ഞാൻ തേടിടുമ്പോൾ

കാണുന്നു, ഏറെക്കിതപ്പിനിടയിലും,

നീ തിരയുന്നതോ എൻ്റെ  തോളും; എന്നാ-

ലെത്തിത്തൊടുവാനാവാത്ത വണ്ണം സമ-

ദൂരത്തിൽ നമ്മെയകറ്റി നിർത്തി

തോളിൽ രാജാംഗം പോലേറ്റും മേക്കോലൊട്ടും

മോടിയല്ലെന്നറിയാനെത്ര വൈകി!!

അറിയുന്നു ഞാൻ, നിൻ വിയർപ്പിനൊപ്പം നിൻ്റെ-

യശ്രുവും ധാര പൊഴിക്കുന്നതും

എൻ സ്വേദക്ഷാരമെൻ കണ്ണീനീരുപ്പിനാ-

ലേറുന്നുണ്ടെന്നു നീയറിയുന്നതും

പൊട്ടിച്ചെറിയാൻ കൊതിക്കുകിലും

പൊട്ടാത്ത കെട്ടിനാൽ ബന്ധിതർ നാം

കെട്ടിപ്പിടിക്കുന്ന സൗഹൃദമുള്ളിലും 

കാത്തു ദൂരം തുല്യം കാക്കുന്നവർ

എത്രമേൽ എൻ ദു:ഖം നിൻ്റെയായീടുന്നു

അത്രമേൽ നിൻ താപം എൻ്റേതുമേ

എത്രമേൽ നിൻ്റെയാവേഗം മുറുകുന്നു

അത്രമേൽ ഞാൻ വേഗം പാഞ്ഞിടുന്നു

തളരുമ്പോൾ വീഴാതെ ഞാനെന്നെ കാക്കുന്നു, 

വീണാലോ ഞാനോ നിനക്കു ഭാരം

ഇടറുന്ന നിൻ കാൽകൾ കാണെ ഞാൻ കരയുന്നു

വീഴാതെ നീ നിന്നെ കാക്കുന്നല്ലോ!!

ചാട്ടവാർ സീൽക്കാരമാർത്തു വിളിക്കേ, 

വൃഥാമൽസരപ്പൊരുളറിയുമ്പൊഴും

ഓട്ടത്തിൻ വേഗത്തെയൊട്ടും കുറക്കുവാ-

നാവാത്തൊരേ നുകക്കാളകൾ നാം

കുഞ്ഞിനെത്തേടി....

 കാറ്റിനെ ചെറുക്കുമൊരു

മാമരം പോൽ

അതിശക്തമൊരു
പ്രവാഹത്തിനെതിരേ
പൊരുതി നീങ്ങുമൊരു
തോണി പോൽ

തുഴഞ്ഞു തളരുന്ന
കൈകളോടെ
ഗദ്ഗദം പാതിയിൽ മുറിച്ചോ-

രോമനപ്പേർ
ഒരു നിലവിളിയിൽ
ചിലമ്പിച്ചിതറിച്ച്
ആപത്ചിന്തകൾ

വെള്ളിടിവെട്ടി
കാഴ്ച മങ്ങിമറഞ്ഞ
കൺകളോടെ
കാറ്റ് കീറിപ്പറത്തിയ

പായയാൽ
നയിക്കപ്പെടുന്നൊരു
കപ്പലായ്
ദിശയറിയാതെ

ചുറ്റിത്തിരിഞ്ഞ്
ഒടുവിൽ

വികാരത്തള്ളിച്ചകളുടെ
ചക്രവാതച്ചുഴിയിൽ പെട്ട്
പമ്പരം പോൽ കറങ്ങി
മൂർച്ഛിച്കു വീഴുന്നു,
ജനസമുദ്രത്തിൽ കളഞ്ഞു പോയ

തൻ കുഞ്ഞിനെ
തേടുന്നൊരമ്മ