അടയാളം

നോക്കൂ

നിനക്കായുള്ള കമ്പളങ്ങളിൽ

ഞാനെന്നേ

പൂക്കൾ തുന്നിത്തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു.

നിൻ്റെ ചിരി ഉദിച്ചു നിൽക്കാൻ

നക്ഷത്രപ്പൂക്കൾ തുന്നിയ

ഇരുണ്ട ആകാശപ്പുതപ്പുകൾ

ഞാൻ മറച്ചുപിടിക്കുന്നു.

നീയുറങ്ങുമ്പോൾ

മെല്ലെ വന്ന്

പുതപ്പിക്കുന്നു.

നിറുകയിൽ ചുംബിച്ച്

പിൻവാങ്ങുന്നു. 

ഉണരുമ്പോൾ

ഞാൻ പുതപ്പിച്ച മാന്ത്രികക്കമ്പളവും

അതിലെ നക്ഷത്രങ്ങളും

നീ കാണുകയേയില്ല.

എന്നാൽ

നിൻ്റെ ചുണ്ടുകളിൽ

ഒരു ചുവന്നനക്ഷത്രപ്പൂവടയാളം

നീ കാണാത്ത വിധം

ഞാൻ ഒളിപ്പിച്ചുവച്ചിട്ടുണ്ടാകും.

നിഗൂഡമൊരു പുഞ്ചിരിയായ്‌

അതു നിന്നിൽ

ഉദിച്ചു നിൽക്കും.