ഒന്നു ചോദിച്ചോട്ടേ?

 ചിത്രം വരച്ചു തുടങ്ങുന്നവരോടും

ചിത്രം വരക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നവരോടുമായി

ഒന്നു ചോദിച്ചോട്ടേ?

ഏതു മീഡിയായാണ് 

നിങ്ങളുപയോഗിക്കുന്നത്?

ഉപയോഗിക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നത്?

ഒരിക്കൽ ചായമിട്ട് പൂർത്തിയാക്കിയതിനു മേൽ

പുതുമകൾ വരച്ചുചേർക്കുമ്പോൾ

ഉമ്മറത്ത്  നിറം മങ്ങി മയങ്ങുന്ന

പഴമയുടെ ലാഞ്ചനകളെ

മുഴുവനായും മായ്ച്ചുകളയാനാകാത്ത

ജലച്ചായമാണോ

നിങ്ങളുടെ മീഡിയം?

ഉണങ്ങിയുറക്കാൻ സമയമെടുക്കുന്ന

എണ്ണച്ചായം?

മാന്ത്രികവർണ്ണങ്ങളോടെ

പെട്ടെന്നുണങ്ങിച്ചേരുന്ന

എക്രിലിക്?

മായ്ച്ചു വരക്കുമ്പോൾ

'ഇരുണ്ടുപോകട്ടെ ' എന്ന്

വെണ്മയെ ശപിച്ചിറങ്ങിപ്പോകുന്ന

ഗ്രാഫൈറ്റ് പെൻസിൽ?

ഉഗ്രപ്രതാപിയെങ്കിലും 

ക്ഷിപ്രകോപി ചാർക്കോൾ?

വർണ്ണാഭയോടെ കുടിയിരുത്തിയിട്ടും

ആ നിമിഷം മുതൽ 

ഒളിമങ്ങി അവ്യക്തമാകുന്ന,

ഫിക്സറ്റീവ് സ്പ്രേ കൊണ്ടുറപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചാൽ

ജീവച്ഛവമായിത്തീരുന്ന

സോഫ്റ്റ് പേസ്റ്റൽസ്?

ഇനിയുമുണ്ടല്ലോ

അനേകം മീഡിയാകൾ

ഏതാണ് നിങ്ങളുടേത്?

വരകളെ യഥാസ്ഥാനങ്ങളിലുറപ്പിച്ച്,

ജലച്ചായം പോലെ,

പഴയവയെ മുഴുവനായും

മാറ്റിയെഴുതാനാവാത്തവരോടല്ല,

തുടക്കക്കാരോടാണ് എനിക്കു പറയാനുള്ളത്.

നിങ്ങൾ റെഫർ ചെയ്യുന്ന

എണ്ണച്ചായ,ഏക്രിലിക് ചിത്രങ്ങൾക്കടിയിൽ

മറ്റനേകം ചിത്രങ്ങൾ

ഒളിച്ചിരിപ്പുണ്ടാകാമെന്നറിയാമോ?

ഒരിക്കൽ വരച്ചുപൂർത്തിയാക്കിയവയെ മറക്കാനും,

മങ്ങിയ ഒരു ഒളി കൊണ്ടുപോലും 

സാന്നിദ്ധ്യമറിയിക്കാതെ

തികച്ചും പുതിയ ഒന്നിനെ

മുഴുവൻ തികവോടെയും വരച്ചുചേർക്കാനും

അനുവദിക്കുന്നവയാണ്

ഈ മാദ്ധ്യമങ്ങൾ

എന്നു നിങ്ങൾക്കറിയാമോ?

കേൾക്കൂ

നിങ്ങളിൽ ചിലരുടെ 

കാൻവാസിൻ്റെ മൂലയിൽ

നിങ്ങൾ എണ്ണച്ചായത്തിൽ വരച്ച

ഒരു സൂര്യനുണ്ടാകാം.

അതിനു മുകളിൽ

പുതിയ ദീപാലങ്കാരങ്ങൾ

എഴുതിച്ചേർത്തോളൂ

നിങ്ങളുടെ പ്രദർശനചിത്രങ്ങളുടെ ആഴങ്ങളിൽ

ആർക്കും കാണാനാവാതെ

പ്രഭ തൂകി

എന്നെന്നേക്കുമായി

നിങ്ങൾ മറന്നു പോയ

ആ സൂര്യനുണ്ടാകും

എന്നും. 

സേവ് അവർ സോൾ

 തീ തുപ്പുന്ന വ്യാളീനാവ്

നഗരത്തെ നക്കിയെടുക്കുന്നതിനു

തൊട്ടുമുൻപ്

ആ കപ്പൽ

തീരം വിട്ടു.

തിരമാലകളതിനെ

ചുരുട്ടിയെടുത്തു.

കാറ്റും കോളും

എടുത്തെറിഞ്ഞു.

സൂര്യൻ അയനദിശകൾ

ഉത്തരദിക്കിലേക്കും ദക്ഷിണദിക്കിലേക്കും

പലവട്ടം തിരിച്ചു.

ഒടുവിൽ

അറബിക്കടലിൻ്റെ 

കിഴക്കൻതീരങ്ങൾ 

ആ യാനത്തെ

മണലിലുറപ്പിച്ചു.

അകത്തു കുടുങ്ങിപ്പോയ

കുടുംബത്തെ 

നെഞ്ചോടു ചേർത്തു.

കപ്പൽ വീണ്ടെടുത്ത

പുതിയ ഉടമ

അതിനുള്ളിലെ കുടുംബത്തെ

ആരും കാണാതൊളിപ്പിച്ചു.

പിന്നെ ഇടക്കിടെ 

പുറത്തെടുത്ത്

മുറുക്കിയടച്ച കണ്ണാടിക്കുപ്പിയുടെ

പായലടർന്ന തെളിച്ചം 

കാട്ടിക്കൊടുത്ത ചിത്രത്തിലെ

ചുവന്നുതുടുത്ത മുഖമുള്ള ബാലനിൽ

തൻ്റെ മുഖം നോക്കി.

അരികത്തു ചിരിതൂകുന്ന

മാതാപിതാക്കളെ നോക്കി.

അമ്മക്കയ്യിലിരുന്നുചിരിക്കുന്ന

കുഞ്ഞനുജത്തിയെ നോക്കി.

'സേവ് അവർ സോൾ' എന്ന

നിലവിളിക്കുറിപ്പിലെ

രക്തക്കറ നോക്കി.

തീതുപ്പുന്ന വ്യാളികൾ 

അകലങ്ങളിൽ

പെറ്റുപെരുകുന്നതിൻ്റെ

മുരൾച്ചകൾ അവൻ കേട്ടു

ഭൂപടങ്ങളെ ചുട്ടുതിന്നും

വിശപ്പൊടുങ്ങാതെ

അവ

പുതിയ ഇടങ്ങൾ തേടി

അടുത്തടുത്തു വരുന്നതും

അവനറിഞ്ഞു.

പ്രതിരോധത്തിനായി

കുഞ്ഞുകൈകൾ

ഏറ്റവും മൂർച്ചയേറിയ 

ആയുധമെടുത്തു.

പിന്നെ

മായാത്ത മഷിയിൽ മുക്കി

തൻ്റെ ഹൃദയത്തിൽ

അന്നത്തെ ദിനക്കുറിപ്പ്

പകർത്തിവച്ചു.

വാക്കിൻ മൂർച്ചയെ

മാറ്റുരച്ച്

ഇളംഹൃദയം മുറിഞ്ഞു.

മുറിവിൽ നിന്ന്

ചോരയിറ്റ്

അവന്റെ ചരിത്രത്താളുകളിൽ

ഉണങ്ങാത്ത കറ പടർന്നു.

രണ്ടാം ബോഗിയിൽ നടന്നത്

തിരക്കിട്ട് 

കയറിയതു മുതൽ

ആറു സ്റ്റേഷനുകൾക്കിപ്പുറം

ഇറങ്ങുന്നതു വരെ

രണ്ടാമത്തെ ബോഗിയിൽ നടന്നതൊന്നും

അവൾ കണ്ടതേയില്ല.

ബോഗിയിൽ അതിനകം

ഇടതു വിൻ്റോസീറ്റിലിരുന്ന യുവാവ്

അയാളുടെ ചുണ്ടുകളെ തേടിയെത്തിയ

തുടുത്ത അധരങ്ങളിലേക്ക്

അൽപ്പം കുനിഞ്ഞ്

ആദ്യചുംബനത്തെ 

ചേർത്തു വച്ചിരുന്നു. 

തൊട്ടടുത്തൊരാൾ

സാരിത്തലപ്പിൻ്റെ മൃദുലതയിൽ

വർഷങ്ങളെ പുതച്ച്

അമ്മക്കാലിൽ വട്ടപ്പിടുത്തമിട്ടിരുന്നു.

പൂമാല ചാർത്തിയ

ചിത്രത്തിനരികിലെ

ചലനമറ്റ കണ്ണുകളെ

കണ്ണീർ തൊട്ടടച്ച്,

നെഞ്ചിലെ പൊള്ളലിൽ

തലചേർത്തുറങ്ങുന്ന

ഇളം മേനിയിൽ

തലോടിക്കൊണ്ടിരുന്നു,

മറ്റൊരാൾ

അറ്റമിരുന്ന 

യുവകോമളൻ

പൂവിരിച്ച മെത്തയിലേക്ക്

പൂവിനേക്കാൾ ലോലമായ

രണ്ടു കൈകൾ പിടിച്ച്

തന്നോടുചേർത്തിരുത്തിയിരുന്നു.

വലതു വിൻ്റോസീറ്റിലിരുന്ന

പ്രായമേറിയ അമ്മ

അന്തിച്ചുവപ്പു പോൽ കലങ്ങിയ

ലിപ്സ്റ്റിക്കിനും ചാന്തുപൊട്ടിനുമൊപ്പം

കയറി വന്ന

വിയർപ്പു നാറുന്ന പൂമണത്തെ

തളരാത്ത ഇടം കയ്യാൽ

തന്നോട് ചേർത്ത്,

കോരിയൂട്ടിയ കഞ്ഞിയിൽ

പശിയാറ്റിയിരുന്നു.

അതിനരികിലിരുന്നൊരുവൾ 

കഴച്ചുകിനിയുന്ന മുലപ്പാലും

വേദനയും പിഴിഞ്ഞൊഴിച്ച്,

മാറിൽ പൂമാല ചുറ്റി,

നീലിച്ചുമരവിച്ച ഇളം ചുണ്ടുകളിലേക്ക്

ഓർമ്മകൾ ഇറ്റിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.

പുതുറിസോർട്ടിൻ്റെ

മറവിയിലുറങ്ങുന്ന

പഴയ തറവാടിൻ മുറ്റത്ത്

പൂമഴ നനഞ്ഞ്

മുത്തശ്ശിക്കൈ ചൂടി

പിച്ച നടന്നിരുന്നു,

ഇനിയൊരുവൾ

നഗ്നശിരസ്സ്

സാരിയാൽ മറച്ച്

തൊട്ടടുത്തിരുന്നവൾ,

ജീവൻ കരമായ് ചോദിച്ചപ്പോൾ

നങ്ങേലിയായവൾ,

അപ്പോൾ 

പ്രതിഷേധം മറന്ന്,

പൂവിൻ ഭാരത്താൽ

നമ്രശിരസ്കയായി

വിവാഹമണ്ഡപത്തിലേക്ക്

ലജ്ജയോടെ 

ചുവടുകൾ വച്ചിരുന്നു.

പൂക്കൂട തലയിലേന്തിയിട്ടും

ജനാലയിലൂടെ വീശിയടിച്ച കാറ്റിൽ

വിശപ്പു മാത്രം മണത്ത,

ഒരുവൾ

ഇതൊന്നും കാണാതെ

ആറാമത്തെ സ്റ്റേഷനിലിറങ്ങി 

തിടുക്കത്തിൽ നടന്നു.

അകലെ മാർക്കറ്റ്

അവളുടെ

പൂമണം മുഴുവൻ

വാരിയണിഞ്ഞിട്ടും

അവളിൽ നിന്നും

ഏറെ ഓടിയകന്ന

രാണ്ടാം ബോഗിയിൽ

കണ്ണീരും ചിരിയും പൊഴിച്ച്

അപ്പോഴുമൊരു മുല്ലപ്പൂക്കാലം

പൂ പൊഴിച്ച് നിന്നു.

മറുകുറി

ഒരു മടക്കുകടലാസിനുള്ളിൽ നീ

എന്തിനെയൊക്കെയാണ്

അടക്കം ചെയ്തത്‌!

വീശിയടിച്ച ഒരൊറ്റ വാക്ക്

ഉണ്ണിവിരിഞ്ഞ

എത്ര പൂങ്കുലകളെയാണ്

തല്ലിക്കൊഴിച്ചത്‌!

വരമ്പുകൾ കാണാതെ

നൂറുമേനി കൊയ്ത കിളികൾ

ഇപ്പോഴെവിടെയാണ്?

നമ്മുടെ വെളിച്ചത്തെയാകെ

ആഹരിച്ച 

രാഹുകേതുക്കൾ

രാശിചക്രങ്ങളിലെ 

ഏതു കോണിലാണ്

പുറം കാട്ടി നിൽക്കുന്നത്‌?

നീയയച്ച ശവമഞ്ചം

ഞാൻ

ഒപ്പു ചാർത്തി കൈപ്പറ്റിയിരിക്കുന്നു. 

എന്നെയതിലടക്കം ചെയ്ത്‌

കത്തുമടക്കുന്നു. 

കുന്നിമണിച്ചെപ്പ്

എത്താക്കൊമ്പിൽ 

പൊട്ടിമലർന്ന

കുന്നിക്കായിനെ

എത്തിപ്പിടിക്കുന്നു.

തുടുതുടുത്ത മുഖത്തെ

കറുകറുത്ത കണ്ണുകളിൽ 

പിടിതരാതൊരു നാണം

ഒളിച്ചുകളിക്കുന്നു

എൻ്റെ ചിരിയിപ്പോൾ

കുന്നിമണിച്ചെപ്പ്

കിലുക്കിക്കിലുക്കി

ഒറ്റച്ചക്രവണ്ടിയോട്ടുന്നു.

അടയ്ക്കാൻ മറന്ന്....

 

എന്നേ തുറന്നതാണാ പെട്ടി.

അടയ്ക്കാൻ മറന്നിരുന്നു.

ചിതറിക്കിടപ്പുണ്ടെല്ലായിടത്തും

മഞ്ചാടിക്കുരുക്കൾ,

കുപ്പിവളപ്പൊട്ടുകൾ,

വാനംകാണാ മയിൽപ്പീലി,

കാണാതെ പോയതിൻ ബാക്കി

ഒറ്റക്കൊലുസ്സ്‌,

തുണ്ടുക്രയോണുകൾ,

കുത്തിവരച്ച ചിത്രങ്ങൾ,

നൈലോൺമുടി കൊഴിഞ്ഞ

ഉടുപ്പില്ലാപ്പാവ,

വെള്ളാരംകണ്ണുരുട്ടുന്ന

രോമപ്പൂച്ച

ഇന്നും തുറന്നിരിപ്പുണ്ടാ പെട്ടി

അടയ്ക്കാൻ മറന്ന്

ബുദ്ധശലഭത്തിൻ്റെ ധ്യാനവഴികൾ

ഓർമ്മകളേ...

പട്ടുനൂൽക്കെട്ടുകളിൽ

ചുറ്റിപ്പിണഞ്ഞ്

എന്തേയിങ്ങനെ

അശ്രാന്തസഞ്ചാരം നടത്തുന്നു.

ഗൗതമൻ്റെ

സഞ്ചാരവഴികളിലിപ്പോൾ

ഒരു ചിറകടി

കേൾക്കുന്നില്ലേ?

ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ട കൂട്ടിലെ

കിളിച്ചൂടേൽക്കാതെ

പട്ടുപോയ മുട്ടകൾ പോലെ

പൊഴിച്ചിട്ട ചിത്രവർണ്ണങ്ങൾ 

കാണുന്നില്ലേ?

പറന്നകലുമ്പോൾ

ചൂടിൻ കമ്പളം

എടുക്കാൻ മറന്നതല്ല;

എടുക്കാൻ മടിച്ചതാണ്.

അത്രമേൽ ലോലമാകേണ്ടതുണ്ടല്ലോ

ധ്യാനമാർഗങ്ങളിലെ 

ശലഭച്ചിറകുകൾക്ക്

കനമില്ലാതെ....

അലയുന്നുണ്ട്‌...

എന്തിനീ യാത്രയെന്ന

ഏതാണു ലക്ഷ്യമെന്ന

മുൾമുനകളിൽ നിന്ന്

പൊങ്ങിപ്പറന്ന്

പഞ്ഞിപ്പതുപതുപ്പ്

കാറ്റിൽ കലർത്തി

ഒരപ്പൂപ്പൻതാടി.

സ്വപ്നഭാരങ്ങളുടെ 

ചങ്ങാടക്കെട്ടിലെ യാത്ര

അവനുള്ളതല്ല.

വിളക്കുമാടത്തിലെരിയുന്ന

മാർഗദീപത്തിനെണ്ണയും

അവൻ പകർന്നതല്ല.

കാറ്റു പാകുമ്പോൾ

വീണുരേണ്ട വിത്തും

മരമായ്, കരുത്തായ്

ചൊരിയേണ്ട തണലും

പൂക്കളെ, കായ്കളെ 

പൊലിക്കേണ്ട കൈകളും

കിളിക്കൂടു നെയ്യുന്ന

ഇലച്ചാർത്തിൻ മറവും

ഭൂമിയെ പുണരുന്ന

വേരിൻ്റെ ചൂടും

തന്നിലുണ്ടെന്നത്

തന്നോടും പറയാതെ

ഒഴുകുകയാണവൻ

കൃതകൃത്യധന്യനായ്.

എൻ്റെ ചങ്ങായീ......

എൻ്റെ ചങ്ങായീ.....

നിന്നോട് ഞാൻ കൂട്ട് വെട്ടി

നീ ഒന്നോർക്കണമായിരുന്നു,

വന്നു വിളിക്കുമ്പൊഴേ

ഒരെതിർപ്പുമില്ലാതെ

ഞാൻ ഇറങ്ങി വരുന്നുണ്ടെന്ന്.

നീ പോകുന്നിടത്തൊക്കെ

കൂടെത്തന്നെയുണ്ടെന്ന്.

എന്നിട്ടും എപ്പോഴും

പാതിവഴിയിൽ 

ഇരുട്ടിൽ

എന്നെ തനിച്ചാക്കി നീ

എങ്ങോ ഒളിക്കുന്നു.

ഒരു സമ്മാനമെന്ന 

മധുരം നീട്ടി

ഇന്നലെയും നീയെന്നെ 

അനുചാരിയാക്കി.

ആരും കാണാത്ത

രഹസ്യപ്പൂന്തോട്ടത്തിൽ

പൂക്കളും ലതകളും

കെട്ടിയ ഊഞ്ഞാലിൽ

ഇരുന്നാടുന്നൊരു

മാലാഖയുണ്ടെന്ന്

നീ എന്നോട് പറഞ്ഞത്

ഞാൻ വിശ്വസിച്ചു. 

കൂടെയിരുന്നാടാൻ

നീയെന്നെ ക്ഷണിച്ചു.

എൻ്റെ കണ്ണു കെട്ടി നീ

ഊഞ്ഞാലിലാട്ടി.

കാക്കത്തൊള്ളായിരം റോസാപ്പൂക്കൾ

ആ നിമിഷം അവിടെ 

ഒന്നിച്ചു വിരിഞ്ഞിട്ടുണ്ടാകണം. 

പൂമണത്തോടൊപ്പം

എൻ്റെ കൂടെ

ഊഞ്ഞാലാടിയിരുന്നത്

ആ മാലാഖ തന്നെയാവണം.

കാണാൻ ഞാൻ

കണ്ണുകളുടെ കെട്ടഴിക്കാൻ നോക്കി. 

നീയപ്പോൾ എന്നെ 

ഊഞ്ഞാലിൽ നിന്നു തള്ളിയിട്ട്

ഓടിക്കളഞ്ഞു.

ഇനി നിൻ്റെ കൂടെ ഞാൻ

എങ്ങോട്ടും വരില്ല.... സത്യം.

കണ്ണുകൾക്കു മുറുകേ തഴുതിട്ടാണ്

ഇന്നു ഞാൻ ഉറങ്ങാൻ കിടന്നത്.

എന്നാലും എനിക്കറിയാം

നീ വരും.

പൂട്ടിയ കണ്ണുകളിൽ

മുട്ടി വിളിക്കും

ഉറക്കം വന്ന്

ഓടാമ്പലൂരും

ഇമകൾക്കുള്ളിലൂടെ നീ

ഉള്ളിൽ കടക്കും

എന്നെ വിളിക്കും.

വാശിക്കമ്പളം വലിച്ചെറിഞ്ഞ്

ഞാനിന്നും

നിൻ്റെ കൂടെ വരും.

ആ  ഊഞ്ഞാലിൽ

വീണ്ടുമൊന്നിരിക്കാൻ..

മനസ്സിൻ്റെ നിലവറയിലെ

വാസനക്കുപ്പി  തട്ടിത്തുറന്നൊഴുകുന്ന

സുഗന്ധത്തെ കൂട്ടിരുത്തി

ഒന്നുകൂടിയാടാൻ..

ആയത്തിലായത്തിൽ

ഉഞ്ഞാലിലാടുമ്പോൾ

ഇന്നലെപ്പോലെ എന്നെ നീ

തള്ളിയിടരുത്.

ഓർമ്മ വരച്ച

അമ്മിഞ്ഞമണത്തിൻ റോസാപ്പൂക്കൾ

കണ്ണിൽ വിടർത്താൻ

ഇനി ഞാൻ കണ്ണിലെ 

കെട്ടഴിക്കില്ല.

സത്യം

ഒരിക്കൽ മാത്രം നനയേണ്ട പുഴ

ഒരിക്കൽ മാത്രം നനയേണ്ട 

ഒരു പുഴയുണ്ട്.

കാലൊന്നു നനച്ചു പോയാൽ

നിങ്ങളെ അത്

വഴുതി വീഴിക്കുമെന്നുറപ്പ്.

അടിയൊഴുക്കിൻ്റെ ആഴങ്ങളിലേക്ക് 

മുക്കിത്താഴ്ത്തുമെന്നും

ചുഴികൾ നിങ്ങളെ ചുഴറ്റുന്ന

കാന്തവലയങ്ങളാകുമെന്നും

നിങ്ങളെ മാത്രം കാത്തുകാത്തിരിക്കുന്ന

അത്യഗാധതകളിലേക്ക് 

വലിച്ചെടുക്കുമെന്നും ഉറപ്പ്. 

അയിരിൽ നിന്നു വേർതിരിയുന്ന

ലോഹമെന്ന പോലെ

നിങ്ങളിലെ നിങ്ങൾ 

ഉരുവാകുന്നതിൻ്റെ നൈർമ്മല്യത്തിൽ

ഒരു ഗർഭസ്തരം നിങ്ങളെ പൊതിയും.

പിന്നെയെല്ലാം ശാന്തം.

ചുറ്റുമുള്ള ജലമപ്പോൾ

സ്വച്ഛവും നിർമ്മലവുമാകും.

ആ ജലക്കണ്ണാടിക്ക്

നിങ്ങളുടെ കണ്ണുകളാണ്.

ലോകത്തേറ്റവും സുന്ദരൻ/സുന്ദരി 

നിങ്ങളെന്ന്,

സത്യം മാത്രം പറയും

ആ കണ്ണാടിക്കണ്ണുകൾ.

ഒരിക്കൽ നനഞ്ഞാൽ

കരകയറാനാവാത്ത,

ഒരു സൂര്യനും 

ബാഷ്പീകരിക്കാനാവാത്ത,

ഒരു തണുപ്പിനും

ഘനീഭവിപ്പിക്കാനാകാത്ത

ഒരു പുഴയുണ്ടെല്ലാവരിലും.

അതിൽ 

ഒരിക്കൽ പോലും 

നനയാത്തവരുമുണ്ട്.