സേവ് അവർ സോൾ

 തീ തുപ്പുന്ന വ്യാളീനാവ്

നഗരത്തെ നക്കിയെടുക്കുന്നതിനു

തൊട്ടുമുൻപ്

ആ കപ്പൽ

തീരം വിട്ടിരുന്നു.

തിരമാലകളാൽ

ചുരുട്ടിയെറിയപ്പെടുമ്പോഴും

കാറ്റിലും കോളിലും 

അലഞ്ഞൊഴുകുമ്പോഴും

ഒടുവിൽ

അറബിക്കടലിൻ്റെ കിഴക്കൻതീരങ്ങളിൽ

മണ്ണിൽ പുതഞ്ഞടിയുമ്പോഴും

കപ്പൽ ഉള്ളിലൊരു 

കുടുംബത്തെ കാത്തിരുന്നു.

കപ്പൽ വീണ്ടെടുത്ത

പുതിയ ഉടമ

ആ കുടുംബത്തെ

ആരും കാണാതൊളിപ്പിച്ചു.

പിന്നെ ഇടക്കിടെ 

പുറത്തെടുത്ത്

മുറുക്കിയടച്ച കണ്ണാടിക്കുപ്പിയുടെ

പായലടർന്ന തെളിച്ചം 

കാട്ടിക്കൊടുത്ത ചിത്രത്തിലെ

ചുവന്നുതുടുത്ത മുഖമുള്ള ബാലനിൽ

തൻ്റെ മുഖം നോക്കി.

അരികത്തു ചിരിതൂകുന്ന

മാതാപിതാക്കളെ നോക്കി.

അമ്മക്കയ്യിലിരുന്നു ചിരിക്കുന്ന

കുഞ്ഞനുജത്തിയെ നോക്കി.

'സേവ് അവർ സോൾ' എന്ന

നിലവിളിക്കുറിപ്പിലെ

രക്തക്കറ നോക്കി.

തീതുപ്പുന്ന വ്യാളികൾ 

അകലങ്ങളിൽ

പെറ്റുപെരുകുന്നതും

അവ

ഭൂപടങ്ങളെ ചുട്ടുതിന്നുന്നതും

വിശപ്പു സഹിയാതെ

പുതിയ ഇടങ്ങൾ തേടി

അടുത്തടുത്തു വരുന്നതും

അവനറിഞ്ഞു.

പ്രതിരോധത്തിനായി

കുഞ്ഞുകൈകൾ

ഏറ്റവും മൂർച്ചയേറിയ 

ആയുധമെടുത്തു.

പിന്നെ

മായാത്ത മഷിയിൽ മുക്കി

തൻ്റെ കുഞ്ഞു ഡയറിയിൽ

അന്നത്തെ ദിനക്കുറിപ്പ്

പകർത്തിവച്ചു.

വാക്കിൻ മൂർച്ചയെ

മാറ്റുരച്ച്

ഇളംഹൃദയം 

തീരാത്ത നോവായി.

മുറിവിൽ നിന്ന്

ചോരയിറ്റ്

കടലാസിൽ

ചരിത്രത്തിൻ്റെ

ഉണങ്ങാത്ത കറയായി