പേരിൻ്റെയന്ത്യം

പൂക്കളായ്

തരുക്കളായ്

മഴയായ്

വെയിലായ്

കിളിമൊഴികളായ്

ചിറകടികളായ്

അഴിയുറപ്പുള്ള

വാതിലില്ലാക്കൂട്ടിലേക്ക്

ശങ്കയില്ലാതെ

ഋതുക്കൾ വിരുന്നുവന്നിരുന്നപ്പോൾ

അതു സ്വയം

'സ്നേഹ'മെന്ന് വിളിച്ചിരുന്നു.

ഇരുമ്പുകൂടെന്ന് 

ആരൊക്കെയോ വിളിക്കുന്നതിനും മുൻപേ 

തകർന്നടിഞ്ഞ ചുവരുകൾക്കും

ജനവാതിലുകൾക്കും

മേൽക്കൂരകൾക്കും മേൽ

തൂവലുകൾ പൊഴിച്ചിട്ട്

ഒരു കാനനം പറന്നു പോയിരുന്നു.

സ്വയമൊരു പേരു ചൊല്ലി

വിളിക്കാനാവാത്ത വിധം

അതിൻ്റെ സ്വത്വം

തുരുമ്പെടുത്തുപോയിരുന്നു.